Ιστορία ύπνου
"Η σκέψη ότι θα βγείτε στον κόσμο με ένα δυσαρεστημένο μωρό είναι πολύ άβολη. Τι σκέφτονται οι άνθρωποι; Μας κρίνουν επειδή δεν μπορούμε να παρηγορήσουμε το δικό μας μωρό; Αναστατώνουμε τους πάντες γύρω μας με το κλάμα της;"
Γράφει η Kiki, μαμά του Vinter
Η μητρότητα βρίσκεται περισσότερο στο σπίτι παρά μακριά
Ενώ άλλοι γονείς απολαμβάνουν την κοινή άδεια μητρότητας βγαίνοντας σε καφετέριες ή επισκεπτόμενοι φίλους και συγγενείς, εμείς περνούσαμε πολύ χρόνο στο σπίτι.
Και στην πραγματικότητα εξακολουθούμε να το κάνουμε. Η σκέψη να βγούμε στον κόσμο με ένα δυστυχισμένο μωρό είναι πολύ τρομακτική. Τι σκέφτεται ο κόσμος; Μας κρίνουν επειδή δεν μπορούμε να παρηγορήσουμε το δικό μας μωρό; Αναστατώνουμε τους πάντες γύρω μας με το κλάμα της; Ακόμα και όταν δεν κλαίει, είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση για να το σταματήσουμε ίσως εν τη γενέσει του. Εν ολίγοις, το να βγούμε έξω δεν είναι ανταμοιβή. Στην πραγματικότητα, είναι απλά δύσκολο.
Άλλες μαμάδες που γνώριζα μου είπαν ότι τα παιδιά τους δεν έκλαιγαν σχεδόν ποτέ, εκτός αν ήταν επειδή πεινούσαν. Οι άλλες είχαν άνετες στιγμές με τα μωρά τους όταν ήταν ξύπνια. Δεν κούναγαν τα μωρά τους στο καροτσάκι ύπνου για ώρες ολόκληρες γιατί η κίνηση τα έκανε τελικά να χαλαρώσουν. Εμείς το κάναμε.
Ο σύζυγός μου μπορούσε να στέκεται για ώρες ολόκληρες κουνώντας το πίσω και πίσω. Εξακολουθεί να αποκοιμάται μόνο στην αγκαλιά μας, στο κουνιστό Sleep Carrier, σε κακοτράχαλους χωματόδρομους στο καροτσάκι ή στην αιώρα του μωρού.
Ήταν κολικός;
Είχα ακούσει για τους κολικούς πριν αποκτήσουμε τον Vinter, αλλά δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσε να συμβεί και σε εμάς. Παρόλο που έκλαιγε για περισσότερες από 3 ώρες, 3 ημέρες την εβδομάδα, δεν ένιωθα ότι αυτό μας συνέβαινε. Δεν πήγαμε ποτέ σε γιατρό για να το διαγνώσουμε. Η επισκέπτρια υγείας δεν ανέφερε ποτέ το ενδεχόμενο ή δεν έκανε τίποτα για να διερευνήσει την αιτία του κλάματος. Απλώς δεν πιστεύαμε ότι αυτό ήταν που περνούσαμε. Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος που δεν επιμείναμε να ζητήσουμε βοήθεια για μια πιθανή διερεύνηση.
Διαβάστε περισσότερα για τους κολικούς ακριβώς εδώ.
“Κοιμηθείτε όταν το μωρό κοιμάται”. Ναι, ναι, όταν καταφέρω να την βάλω για ύπνο χωρίς να ξαναρχίσει το κλάμα από την αρχή. Όταν δεν χρειάζεται να στριμώξω ένα μπάνιο όταν επιτέλους κοιμάται μόνη της. Όταν προλαβαίνω να φάω λίγο πραγματικό φαγητό πριν ξεκινήσει ξανά ο κύκλος του κλάματος, του μπιμπερό και πάλι κλάμα.
Ο ήχος του κλάματός της μπορεί να κάνει τον ιδρώτα μου να ξεσπάσει και την καρδιά μου να χτυπάει σαν να έχω μόλις τρέξει για το λεωφορείο. Εξαντλεί την υπομονή μου και κάνει το νευρικό μου σύστημα να νιώθει φλεγμονή και πόνο. Αισθάνομαι συνεχώς ενοχές που είμαι απογοητευμένη μαζί της, παρόλο που ξέρω ότι δεν φταίει εκείνη. Εκείνη τα έχει πολύ χειρότερα από εμένα σε αυτό.
Αισθάνομαι εξαπατημένη από την άνετη άδεια μητρότητας με επισκέψεις σε καφέ και αγκαλιές στο χαλί παιχνιδιού. Περνάω τις περισσότερες μέρες κλεισμένη στον καναπέ με ένα μωρό που κλαίει ή κοιμάται πάνω μου, επειδή την έχω κουνήσει για να κοιμηθεί και δεν τολμώ να την μετακινήσω από φόβο μήπως το όλο μπέρδεμα ξεκινήσει από την αρχή. Η κούνια-αναπαυτήρας είναι ιδιαίτερα χρήσιμη εδώ, επειδή έχουμε ένα πραγματικά πεισματάρικο μωρό που πολεμάει τον ύπνο. Η συνεχής κίνηση μπορεί να την ωθήσει να ξεπεράσει τα όρια και να κοιμηθεί. Και δεν κουράζονται τα χέρια μας από το κούνημα της κούνιας ύπνου.