Από την Camilla Ejsing, παιδική εργοθεραπεύτρια με +5 χρόνια εμπειρίας στην αισθητικοκινητική ανάπτυξη των μικρών παιδιών. Ιούνιος 2020/@boerneergoen
Το να αγκαλιάζετε το μικρό σας παιδί... για να το κάνετε να ηρεμήσει και ίσως και να κοιμηθεί, είναι κάτι που ακούω συχνά να αναφέρεται από άλλους ως "κακή συνήθεια". Εδώ θα δώσω την άποψή μου για το γιατί, κατά την επαγγελματική μου άποψη, το να αφήνετε ένα μωρό να κοιμάται σε μια κούνια που κινείται, να το μεταφέρετε σε μια κουβέρτα ενώ περπατάτε ή να κάθεστε και να κουνάτε μια μπάλα δεν είναι "κακή συνήθεια", αλλά μια μέθοδος που βοηθάει στην ηρεμία του νευρικού συστήματος του μικρού παιδιού, η οποία μάλιστα υποστηρίζει την περαιτέρω ανάπτυξή του.
Η ζωή έξω από τη μήτρα είναι μια μεγάλη ανατροπή για το νευρικό σύστημα του μωρού. Όλες οι αισθήσεις έχουν αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής ζωής και έχουν χρησιμοποιηθεί εκτενώς στο θωρακισμένο περιβάλλον όπου η βαρύτητα δεν αποτελούσε παράγοντα μέσω των κλωτσιών, των κουβαριών, των μπουκιών αμνιακού υγρού, των ήχων κ.λπ. Ωστόσο, μία μόνο αίσθηση έχει την ευκαιρία να αναπτυχθεί πραγματικά μόνο όταν το μωρό γεννιέται, δηλαδή η όραση. Το μωρό γεννιέται σε έναν κόσμο όπου υπάρχουν ξαφνικά πολλές οπτικές εντυπώσεις και η δύναμη της βαρύτητας για να σχετιστεί και να μάθει.
Τα πολλά νέα ερεθίσματα είναι μια δραστική αλλαγή
Όταν ένα μωρό χρειάζεται να βρει ηρεμία για να κλείσει τα μάτια του και να κοιμηθεί, μπορεί να είναι σκόπιμο να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον που να θυμίζει τη ζωή στη μήτρα. Εκεί, υπήρχαν ελάχιστα οπτικά ερεθίσματα, τα μωρά περιτριγυρίζονταν στενά από τον αμνιακό σάκο στον οποίο βρίσκονταν και συχνά νανουρίζονταν επίσης μέσω των κουνητικών κινήσεων που συνέβαιναν στο αμνιακό υγρό όταν η μητέρα κινούνταν. Πολλές από εμάς που έχουμε βιώσει την εγκυμοσύνη έχουμε πιθανώς επίσης βιώσει ότι το μωρό είναι εντελώς ήρεμο και κοιμάται το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας ενώ εμείς κινούμαστε. Όταν ξαπλώνουμε ήσυχα στον καναπέ ή στο κρεβάτι μας το βράδυ, το μωρό ξυπνάει και γίνεται ιδιαίτερα δραστήριο εκεί μέσα.
Όταν ένα βρέφος κλαίει, είναι ευτύχημα ότι εμείς οι ενήλικες σχεδόν πάντα διαισθητικά παίρνουμε το μικρό βρέφος κοντά μας, το αγκαλιάζουμε και αρχίζουμε να το κουνάμε, τις περισσότερες φορές σε σταθερό ρυθμό, 80-120 φορές το λεπτό, ενώ σιγοτραγουδάμε ή τραγουδάμε με απαλή φωνή. Γνωρίζουμε ενστικτωδώς ότι αισθητηριακά ερεθίσματα όπως το κούνημα πάνω-κάτω, τα οποία επηρεάζουν τις καμάρες στο εσωτερικό αυτί, μπορούν να βοηθήσουν στην ηρεμία του νευρικού συστήματος. Μια υπόθεση για τον λόγο που αναζητούμε τον ρυθμό των 80-120x ανά λεπτό είναι για να μάθουμε το νευρικό σύστημα του μικρού σώματος να βρίσκει και να παραμένει σε έναν από τους πιο σημαντικούς ρυθμούς όταν βρισκόμαστε σε ηρεμία, δηλαδή τον καρδιακό ρυθμό ηρεμίας. Τα μικρά παιδιά έχουν σημαντικά υψηλότερο καρδιακό ρυθμό ηρεμίας από τους ενήλικες.
